Ziekte in al haar glorie

Het blauwe OK-pak plakt aan mijn klamme huid in de benauwde veertig graden. De overdekte paden verbinden de verschillende vleugels van het ziekenhuis en vormen een vloeiende overgang tussen binnen en buiten. Langzaam draaiende ventilatoren aan het plafond zorgen voor even weinig verkoeling als de vochtige wolk van warmte die mij vastberaden afremt. Een week aan casuïstiek ging voorbij en ik kan niet goed bedenken of het nu korter of langer lijkt. Ik denk terug aan mijn patiënten in Nederland voor wie ik twintig minuten en een schone koele ruimte had om naar hun sinds één dag bestaande minimale faryngitis te kijken. Nu heb ik twee minuten in een ruimte waar de geur van urine uit de muren lijkt te komen en privacy onbekend en onbemind lijkt. Vijf jaar lang bleef zij voornamelijk theoretisch als een verslagen verleden. Hier heeft ze vrij spel en groeit ze tot een grootte die thuis als mythe werd weggezet, terwijl de hypothetische differentiaaldiagnose in mijn hoofd zich voor mijn ogen omvormt tot indrukwekkende en pijnlijke waarheid.