Welkom op de poli!

Ik start het systeem op en kijk naar de puzzelstukjes in de wachtkamer, hoogstwaarschijnlijk met de hoop dat hun oplossing nu dan toch eindelijk nabij is. En wie is er nou meer geschikt om een second opinion poli te draaien in een tertiair centrum dan de co. Daar zat ik dan, met mijn vier weken neurologische praktijkervaring waardoor deze casuïstiek zacht gezegd een uitdaging bood. Ik poogde de uitgebreidheid aan klachten tot een coherent verhaal te brengen en de juiste vragen te stellen. Tijdens mijn overdracht leek ik zelf wel last te hebben van een afatische stoornis, maar gelukkig waren daar de AIOS en de superspecialist om mij enigszins teleurgesteld aan te kijken en tot mijn opluchting ook te helpen. Na drie coschappen in de periferie geniet ik stiekem best van de bijzondere casuïstiek en gekke verwekkers die langskomen. Bij voorkeur wel afgewisseld met patiënten die gewoon een ordinair radiculair syndroom of spanningshoofdpijn hebben, dat houdt mijn gevoel van competentie tenminste een beetje op een acceptabel niveau.