Valse veiligheid

“Jij kan reanimeren toch!?” roept hij snel fietsend en achterom kijkend in het donker van de stad, hij werpt me een provocerende glimlach toe. De wolken hebben Amsterdam glad geregend, maar koelbloedig vindt hij zijn weg in het doolhof van straten zonder grip te verliezen. Met een gevoel van onoverwinnelijkheid gesterkt door een aantal glazen wijn en een mager konvooi van één zogenaamde bijna-dokter. De negen straatjes als de zeven zeeën, onbevreesd, dom of dapper? Gesterkt door mijn aanwezigheid, het placebo-effect van de avond. Een aan zichzelf geschonken vrijkaart tot risicovol gedrag met de schijnveiligheid van hulp in zijn achterzak. Zonder enig overleg een veronderstelde onsterfelijkheid in mijn aanwezigheid. Moet ik het hem vertellen? Hem waarschuwen dat het goud dat hij in handen denkt te hebben niets meer is dan een geloofwaardig suikerklontje? Dat ik de M&M ben met als enig werkend bestanddeel een dubbelblind vertrouwen? Maar ik zeg niets en stil laat ik ons beiden in de waan van mijn effect.