Ontwenningsverschijnselen

Zijn gedachten gaan sneller dan hij spreken kan en met het schuim rond zijn mond stort hij zijn spraakwaterval over ons uit. Ongeremd en enthousiast van de hak op de tak bewegend tussen waan en realiteit. De anamnese technieken die ik mij de afgelopen vijf jaar zo ijverig eigen heb gemaakt kan ik net zo goed direct uit het raam gooien en ik luister vol bewondering hoe de psychiatrisch verpleegkundige het gesprek op subtiele wijze stuurt. Mijn eigen werkelijkheid lijkt plotseling zo doorsnee en ik vraag me of hoe het zou zijn om in een fantasie te leven, of in een nachtmerrie. Mijn stethoscoop en reflexhamer waarmee ik mij wapende zijn nu volkomen onnodig en bovendien ongepast. Ik ben onthand als een roker zonder sigaret en heb nu alleen mijzelf als instrument, dringend op zoek naar een houding die natuurlijk aanvoelt. De patiënt kijkt me aan en ik ben even stil waarna de spraakwaterval zonder moeite doorzet. Bemoedigend zwijgen is ook een gesprekstechniek toch?