Netwerken

Bijna automatisch haal ik mijn telefoon uit mijn zak en met een snelle veeg over het scherm ontgrendel ik hem. Mijn duimen sturen een aantal noodkreten de wereld in en ik laat de telefoon schuldbewust weer in mijn zak glijden. “Ik moet benaderbaar zijn”, spreek ik mijzelf in gedachten krachtig toe. Ik kijk om me heen met mijn gezicht op “open en vrolijk, met een vleugje geheimzinnige intelligentie” en laat nonchalant één onderarm op de bar rusten terwijl ik het glas speciaalbier met mijn andere hand naar mijn mond breng. Er zijn na vijf jaar geneeskunde weinig sociale situaties waarin ik mij nog ongemakkelijk voel. Mijn communicatieve vaardigheden heb ik onder toeziend oog van de medische psychologie toch naar een redelijk niveau getild. Maar nu hier, ironisch genoeg aan de bar, voel ik enig gebrek aan comfort tijdens de afsluiting van een symposium officieel bestempeld als “netwerkevent”. Ik schud het ongemak van me af en richt bovengenoemde blik opnieuw op mijn omgeving op zoek naar een gelukkige winnaar die ik kan benaderen met een professionele openingszin als iemand op mijn schouder tikt. Ik kan een triomfantelijke grijns niet onderdrukken, “Het heeft gewerkt”, en draai mijn hoofd naar de vrouw naast mij. “Gaat het wel?” klinkt het bezorgd. “Je keek zo moeilijk, ik dacht misschien voel je je niet goed?”