Huisbezoek

Met een gebaar leidt hij ons de woonkamer in en schudt zijn hoofd terwijl hij begint te praten. De woonkamer ziet er opgeruimder uit dan passend bij de geur die langzaam maar zeker mijn neus binnendringt. “Kijk”, hij wijst naar de grofweg 20 lege wijnflessen die naast de prullenbak staan en vervolgens naar de voorraad schoonmaakmiddelen hoog en naar achter geschoven op de keukenkastjes. Ik voel me naïef als het even duurt voordat ik begrijp dat deze middelen ondertussen als drug zijn gaan dienen. We lopen richting de slaapkamer en de penetrante ondefinieerbare geur verandert in de duidelijk herkenbare, indringende geur van urine. Op een doordrenkt matras ligt ze kreunend in haar eigen ontlasting. Onmenselijk en schrijnend. Ik voel de wanhoop van haar man en de uitputting in zijn pogingen om haar telkens opnieuw, maar tevergeefs, in betere doen te krijgen. We schakelen de verslavingsarts in, maar ergens vraag ik me af waarom. Uit protocollaire overwegingen? Stille hoop? Voor haar man? Of omdat we zelf nog niet kunnen accepteren wat we stiekem al weten. Dat de nuchtere versie van onze patiënte pertinent hulp weigert totdat ze opnieuw in hetzelfde bed in dezelfde toestand eindigt. Net zo vaak opnieuw, totdat haar lichaam het geweld niet meer pikt en haar ziekte haar einde zal worden.