Het beestje bij de naam

Ik kom voor mijn kankerverwijzing! Onze hoofden draaien zich richting de balie waar de weinig subtiele kreet vandaan komt. Een met sjaals ingepakt personage kijkt ons vragend aan en herhaalt zonder enige gene luidkeels het voorgaande statement. Ik snel me naar de balie in de hoop te voorkomen dat het woord voor een derde keer in één minuut door de praktijk schelt. “Voor welke afdeling in het ziekenhuis heeft u een verwijsbrief nodig?” start ik voorzichtig. “Ja, voor de longen, voor de kanker”. De doktersassistente achter mij heeft snel het dossier van onze onruststoker tevoorschijn getoverd en haalt met een natuurlijke souplesse de verwijsbrief uit de printer. Na een bemoedigend knikje van onze kant verlaat hij de praktijk en laat ons, elkaar stilzwijgend en met grote ogen aankijkend, achter. Een synchroon “Goed…” klinkt en demonstratief draaien we elkaar de rug toe om met een onderdrukte glimlach op te pakken waar we mee bezig waren.