Een verrassende gelijkenis

Na een lange dag vind ik mijzelf met een mandje aan mijn arm schuifelend door de gangpaden van de supermarkt. Bij de groente en fruitafdeling blijft mijn voet haken in een plastic tasje op de grond. Zo’n tasje dat je gebruikt om je appels in te doen om hem vervolgens thuis direct in de prullenbak te gooien. Plotseling lijkt te gelijkenis tussen het plastic tasje en de coassistent niet meer te ontkennen. De groente en fruit afdeling komt om in de plastic tasjes zoals de Nederlandse ziekenhuizen verdrinken in de zee van coassistenten. Ze worden continue uitgerold, gebruikt voor een periode nog korter dan hun al korte levensduur. Gratis. Sterk zijn ze niet echt, een paar appels te veel en de hele boel dondert door een gat op de grond. Dan moet het grovere geschut in actie komen. De tasjes waar je 25 cent voor moet betalen, vaak met het logo van de supermarkt, er kan meer in, ze breken minder snel - één lijn met de AIOS. Maar ook deze tasjes sneuvelen soms onder hoge druk. Op zo’n moment kan alleen de oppergod onder de supermarkttassen nog redding bieden. De geweven grote tassen van biologisch katoen. Stevig, duurzaam - wel wat duurder - maar blind vertrouw je erop dat deze tassen je boodschappen keer na keer veilig thuisbrengen: de specialisten. Weemoedig kijk ik naar het plastic tasje dat zich om mijn voet heeft gewikkeld en raap het liefdevol op om hem respectvol in de prullenbak te deponeren. In mijn hoofd speelt een dankwoord voor zijn poging tot trouwe dienst.