De magie van de westerwereld

Zeven van de twaalf maanden in 2019 bracht ik door buiten Nederland. Onderwijs in Zuid-Afrika, een klinisch coschap in Zambia en onderzoek op de grens van Thailand en Myanmar. Niet in Kaapstad, niet in Lusaka, niet in Bangkok, maar ruraal. Rurale ziektebeelden, rurale geneeskundige mogelijkheden en beperkingen, de voordelen van de schoonheid van het landschap aan de ene kant en tegelijkertijd de nadelen van afzondering aan de andere kant. Met mijn hoofd nog bij mijn onderzoek en één been al in het vliegtuig kijk ik uit naar het starten van mijn eerste baan als arts, gewoon ouderwets in de doorsnee lage landen. Dokteren in Nederland, hoe ziet dat er ook alweer uit? Hebben ze daar niet zo’n machine waarmee je in het lichaam kan kijken? Een vervaagde herinnering van patiënten die op vooraf afgesproken tijden naar het ziekenhuis komen en soms zelfs bellen als ze verlaat zijn komt bovendrijven. De luxe van bemoeierige specialisten op steenworp afstand en verpleegkundigen die mij niet los zullen laten tot alle medicatie op obsessief compulsieve wijze in het systeem is ingevoerd. Een goed gecoördineerd zorgsysteem waarin we onder het genot van een kopje vieze ziekenhuis koffie kunnen klagen over de macht die verzekeraars hebben. Nederland, kom maar op!