De bore-out ligt op de loer

Wekelijks komen we bij elkaar voor de welbekende onderwijsdag. Met een groep van grofweg 20 studenten wisselen we onze ervaringen uit en prijzen of bekritiseren we het coschap waar we momenteel onze tijd aan besteden. De één wordt zonder duidelijke reden herhaaldelijk en dwingend naar een kruk in de hoek verwezen, de ander wordt ingezet als activiteitenbegeleider en voor weer een ander worden plotseling uren vrij gemaakt die vervolgens gevuld worden met onderwijs en het beantwoorden van vragen. Een kwestie van geluk, pech en in meer of mindere mate een eigen invloed. Vóór de start was ik optimistisch en vastberaden de stereotypische stoflaag van de sociale geneeskunde af te schudden om het onderliggend schoon in mij op te kunnen nemen. Inmiddels kan ik niet anders dan, met enige schaamte, toegeven dat ik ben beland in het stadium ‘laconiek aftellen’. Op het gevaar af enigszins te chargeren of generaliseren, kent mijn motivatie om het onderste uit de kan te halen - net zoals de mogelijkheid om carrière te maken binnen een afgelegen overheidsinstelling - grenzen.