Dag kind - of - dokter

85 jaar oud en vol met levenslust. Al een aantal weken wandelt ze kortademig door haar volks gedecoreerde huis in een fel roze badstoffen badjas met krulspelden in haar grijze haar. Ze praat aan één stuk door over haar hoest, haar kinderen, haar leven en haar angst voor de dood. Ze onderbreekt zichzelf geregeld met hees geroep naar haar hondje die trouw bovenaan de trap staat te wachten tot zijn baasje met de stoellift zal arriveren. Luisterend naar haar verhalen plaats ik een saturatiemeter op haar vinger en poog ik de zeldzame stiltes te benutten met het luisteren naar haar hart en longen. Een vrouw met grofweg drie keer zo veel levenservaring als ik, ziek, maar nog altijd mooi opgemaakt laat zij mij toe in haar wereld inclusief schoonheidstips en geheimen. Ze drukt een fles wijn in mijn handen en bedankt me voor het bezoek. “Dag kind” zegt ze waarna ze zich direct verontschuldigt voor haar ouderwetse taalgebruik. “Dag dokter” corrigeert ze zichzelf. Ik loop naar buiten en voel me weer even de tienjarige die de bal bij de buren in de tuin heeft geschopt en met een aai over haar bol en een snoepje de deur uit huppelt.