Comateus om 22:00

Ik kijk nog eens goed naar de geboortedatum op mijn paspoort. Het document beweert dat ik een jonge vrouw ben. Gewikkeld in een dekentje zit ik op de bank en staar naar de klok die me vertelt dat het slechts 22:00 ’s avonds is. Een tijd waarop menig “jonge vrouw” nog vol energie aan het socializen is, net thuiskomt van een spinning klasje of een hippe salade maakt van zelfgekweekte sojabonen en chiazaad. Ik daarentegen, produceer een EMV-score van een aardappel en wordt afwisselend gekoloniseerd door gedachten aan eten en gedachten aan mijn bed. Zo’n vroege trein om op tijd in de overdracht te verschijnen is op zichzelf niet zo erg. Wel jammer is het dat het je slaap-waak ritme afstemt op standje bejaardentehuis. Vanavond zit er voor mij blijkbaar niets anders op dan beschaamd in mijn bed te kruipen terwijl de echo van mijn studententijd steeds verder uitdooft. Volgende week ruil ik mijn warme avondmaaltijd in voor een boterham en een vitaminepil. De week daarna schrijf ik me in voor de bingo.